24 października przypada Dzień Pracownika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jest to okazja do refleksji nad historią i osiągnięciami tego ważnego podmiotu, który odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu obywatelom bezpieczeństwa finansowego. W dzisiejszych czasach system ubezpieczeń społecznych jest nieodzowną częścią życia społecznego. Zapewnia on ochronę finansową w sytuacjach choroby, wypadku czy emerytury. Jednakże, droga do wypracowania takiego systemu w Polsce była długa i niepozbawiona wyzwań.
Wiek XIX: pierwsze koncepcje ubezpieczeń społecznych
Okres XIX wieku to era gwałtownych przemian społecznych. Państwa europejskie zmuszone były wprowadzić politykę socjalną. Niemcy już w 1883 roku ustanowiły ustawę o ubezpieczeniach chorobowych, gwarantującą prawo do leczenia, renty w przypadku niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy oraz prawo do emerytury po ukończeniu 70 lat. Podobne systemy pojawiały się w innych krajach.
Era zaborów i wyzwania odrodzonej Rzeczypospolitej
Przed odzyskaniem niepodległości w 1918 roku, ziemie polskie znajdowały się pod zaborami różnych państw. Każde z tych państw miało własne, zróżnicowane prawodawstwo dotyczące ubezpieczeń społecznych. Niemniej, najbardziej kompleksowy system ubezpieczeń społecznych został wprowadzony w Niemczech podczas kanclerstwa Otto von Bismarcka. Natomiast w Rosji funkcjonował on w ograniczonej formie.
II Rzeczpospolita stanęła przed zadaniem stworzenia jednolitego i nowoczesnego państwa. To samo dotyczyło systemu ubezpieczeń społecznych. Należało ujednolicić ustawodawstwo oraz dostosować je do warunków niepodległego kraju. Naczelnik Państwa Józef Piłsudski już w 1919 roku wprowadził ubezpieczenie zdrowotne i powstały Kasy Chorych. Już w 1918 roku robotnikom przyznano specjalny zasiłek, a w 1919 roku wprowadzono ubezpieczenie zdrowotne. Kolejne ważne kroki to: ubezpieczenie na wypadek choroby (1920), ubezpieczenie na wypadek bezrobocia (1924), oraz rozporządzenie Prezydenta o ubezpieczeniu społecznym pracowników umysłowych (1927).
28 marca 1933 r. uchwalona została ustawa „o ubezpieczeniu społecznem”, scalająca system ubezpieczeń społecznych, nadając jednolity charakter prawu odradzającej się Polski. Uchwalenie tej ustawy poprzedzały burzliwe dyskusje. W tym czasie dokonywano także zasadniczej przebudowy gospodarczej kraju. Powstał polski port morski w Gdyni, a także Centralny Okręg Przemysłowy. Ustawę scaleniową szybko nowelizowano. Już 24 października 1934 r. prezydent Ignacy Mościcki wprowadził zmiany w przepisach i tym samym powołał Zakład Ubezpieczeń Społecznych i pięć funduszy ubezpieczeniowych.
Nowoczesne państwo, nowoczesna instytucja
Po scaleniu systemu, ZUS stał się kluczową instytucją realizującą szeroki zakres polityki społecznej. Nie tylko administrował ubezpieczeniami, ale także aktywnie uczestniczył w działaniach edukacyjnych i prewencyjnych. Nadwyżki finansowe były przeznaczane na projekty budowlane oraz inicjatywy prozdrowotne.
Już wtedy ZUS wykorzystywał nowoczesne metody matematyczne i statystyczne, stając się jednym z najnowocześniejszych systemów w ówczesnej Europie.
ZUS został stworzony jako państwowy monopol ubezpieczeniowy. Jego celem było zapewnienie obywatelom ochrony finansowej w razie choroby, wypadku, czy potrzeby emerytalnej. Składka na ubezpieczenia społeczne była oparta na współfinansowaniu pracodawców oraz pracowników.
Wojenne widma
Po klęsce wrześniowej, finanse funduszy ubezpieczeniowych zostały zrujnowane. Jednak mimo okupacji niemieckiej, ZUS funkcjonował na terenie Generalnego Gubernatorstwa, wypłacając świadczenia i dając zatrudnienie, ratując życie wielu osobom. Jednak na terenach zajętych przez ZSRR, polskie instytucje, w tym ZUS, przestały istnieć.
Po ataku na ZSRR, Niemcy zajęli resztę polskich ziem. Wzmógł się terror, a pracownicy ubezpieczeń społecznych, mimo grożących kar, wstępowali do konspiracji niepodległościowej. Pod koniec wojny, przygotowywano się do reformy systemu ubezpieczeń.
Powstanie Warszawskie, trwające przez 63 dni, mobilizowało wielu pracowników i współpracowników ZUS. Szczególną rolę odegrali lekarze Ubezpieczalni.
Transformacje w okresie PRL (1945-1954)
Po zakończeniu wojny, radość z pokonania III Rzeszy szybko została zduszona przez ustrój komunistyczny. Wyznaczono nowe granice Polski, a straty ludnościowe i materialne były olbrzymie. ZUS wrócił do roli koordynatora systemu ubezpieczeń społecznych.
W okresie stalinowskim, instytucje państwowe były poddawane ideologizacji, a odstępstwa od doktryny karane surowo. Proces ten nie ominął także ZUS-u. W 1950 roku zniesiono samodzielność funduszy ubezpieczeniowych, a w 1951 roku finanse ubezpieczeń społecznych włączono do budżetu państwa. W 1953 roku pojawiła się koncepcja likwidacji samego ZUS.
Zagrożone istnienie ZUS-u
W 1955 roku, w ramach zniesienia wszelkich przejawów samorządności i niezależności, nastąpiła likwidacja ZUS-u. Jednak po październiku 1956 roku, wraz z dojściem do władzy Władysława Gomułki, nastąpiło złagodzenie systemu politycznego. Kończyła się epoka stalinowskiego terroru, a państwo działało pod hasłem naprawy „błędów i wypaczeń”. Ustawą z 13 kwietnia 1960 roku ZUS został przywrócony i podejmuje swoje zadania, zapewniając ciągłość ubezpieczeń i terminowo wypłacając świadczenia. Lata 60. to okres „małej stabilizacji”, a w latach 70. powszechnym systemem emerytalnym zostają objęte kolejne grupy społeczne, w tym rolnicy.
Stan wojenny i transformacje polityczne
Powstanie „Solidarności” i jej legalna działalność w latach 1980-81 czyniły ubezpieczenia społeczne obszarem o wyjątkowej wrażliwości politycznej. Niezależny związek zawodowy domagał się sprawiedliwości społecznej w zakresie świadczeń realizowanych przez państwo. Stan wojenny wstrzymał wszelkie przejawy demokratyzacji i blokował realizację postulatów. Po jego zakończeniu, pod koniec lat 80., kryzys wymusił zmiany ustrojowe. Powstaje Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, który ma zapewnić racjonalne finansowanie świadczeń. ZUS podejmuje pierwsze próby informatyzacji systemu ubezpieczeń.
Szok wolnego rynku
Pierwsza dekada III Rzeczypospolitej to radość z odzyskania swobód demokratycznych, lecz także społeczny szok transformacji i gigantyczna inflacja. ZUS musił funkcjonować w trudnych warunkach gospodarczo-finansowych. Zlikwidowanych zostało wiele przedsiębiorstw. Gwałtownie kurczył się rynek pracy. Aby uchronić się przed bezrobociem, wiele osób decydowało się wcześniej przejść na emeryturę. Wzrastała liczba wypłacanych przez ZUS świadczeń. Nadwerężało to fundusze ubezpieczeń społecznych. Konieczna była reforma systemu.
Czas reform i nowoczesnych metod zarządzania
Reforma emerytalna w 1999 roku zmienia sposób obliczania emerytur. Jej istotą jest zmiana sposobu obliczania emerytury, której wysokość zależy przede wszystkim od sumy odprowadzonych składek. To wymagało utworzenia milionów indywidualnych kont dla ubezpieczonych. Wprowadzone zostały także dodatkowe formy oszczędzania na emeryturę (tzw. III filar).
W drugiej dekadzie XXI wieku ZUS wprowadza nowoczesne metody zarządzania, wzorowane na rozwiązaniach stosowanych w firmach komercyjnych. Realizowana jest strategia przekształceń, której celem jest zwiększenie satysfakcji klienta dzięki innowacyjnym rozwiązaniom dotyczącym obsługi. Kompleksowy System Informatyczny ZUS staje się jednym z najbardziej zaawansowanych rozwiązań technologicznych w Europie.
Dziewięć dekad działalności ZUS
Zakład Ubezpieczeń Społecznych od ponad ośmiu dekad nieprzerwanie wypłaca Polakom należne świadczenia. System ubezpieczeń społecznych zmienia się wraz z warunkami społecznymi i ekonomicznymi. Polacy żyją coraz dłużej i mają coraz mniej dzieci. Pojawiają się pytania o zmianę zasad funkcjonowania ubezpieczeń społecznych. Niezależnie jednak od decyzji, jakie zostaną podjęte w przyszłości, należne świadczenia będą wypłacane, a składki pobierane. Ubezpieczenia społeczne są bowiem jednym z najważniejszych elementów polityki społecznej państwa. Zgodnie ze strategią rozwoju ZUS poszerza zakres usług elektronicznych, a jednocześnie wciąż podnosi jakość obsługi klientów w swoich placówkach. Prowadzi również szeroką działalność edukacyjną i informacyjną. Do ZUS wpływają składki na ubezpieczenia społeczne za 15,38 mln osób, a wpłaca je 2,5 mln przedsiębiorców. W 2017 roku wypłacono z FUS prawie 137,10 mld zł emerytur. Ponad 48,24 mld zł wydano na świadczenia z funduszu rentowego.
Ubezpieczenia społeczne stanowią ważny filar państwowości, odegrały znaczącą rolę w jej kształtowaniu oraz w budowaniu społeczeństwa obywatelskiego i solidaryzmu społecznego. Zarówno w II Rzeczpospolitej, jak i teraz, obowiązuje ten sam mechanizm redystrybucji. Trwałe są też mechanizmy zabezpieczenia społecznego. Pozostaje też najważniejsze – gwarancja terminowej wypłaty świadczeń i dbałość o jak najlepszą jakość obsługi klientów, troska o zdrowie i sprawność ubezpieczonych oraz powszechna edukacja w dziedzinie ubezpieczeń społecznych i naukowe podstawy systemu.
Dzięki systematycznym zmianom i modernizacjom, Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest obecnie jedną z kluczowych instytucji w Polsce. Zapewniając obywatelom bezpieczeństwo finansowe, odgrywa kluczową rolę w budowaniu solidaryzmu społecznego i społeczeństwa obywatelskiego. Rozwój polskiego systemu ubezpieczeń społecznych to fascynująca podróż przez różne etapy historii naszego kraju. Dzięki zaangażowaniu wielu osób, udało się stworzyć kompleksowy system, który stanowi podstawę opieki społecznej w Polsce.